Karin Bloemen

Karin Bloemen is geboren in Alkmaar op 28 juni 1960. Ze is een Nederlands cabaretière, zangeres en actrice en is één van de meest veelzijdige vrouwelijke artiesten van ons land.

Over haar privéleven is ze openhartig geweest. Zo sprak ze over haar incestverleden, de dood van haar zus (waardoor zij de zorg voor haar neefje kreeg), haar zwangerschappen, haar overgewicht en haar burn-out.

Bloemen is getrouwd met gitarist Marnix Busstra en heeft met hem twee dochters. Sinds 1983 treedt ze op en in 1995 wordt La Bloemen Productions opgericht, haar eigen BV. Ze speelt sinds 1989 haar eigen personality shows, daarnaast is ze regelmatig in Nederlandse musicals, speelfilms en televisieprogramma’s te zien en te horen op de radio.

Ze won diverse prijzen, waaronder de Gouden Harp, een Edison en de Annie M.G. Schmidtprijs. In 2011 werd ze benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau.

Tip 1: Blijf bij jezelf

De eerste tip van Karin Bloemen raakt meteen de kern. Hoe vaak doen we wat er van ons verwacht wordt – in plaats van wat we zélf willen?

Soms blijf je in Nederland wonen terwijl je hart allang in Spanje ligt.
Soms lees je een tekst, hoor je een zin in een liedje – en ineens valt alles op z’n plek.
Zó voel ik me dus. Zó wil ik het niet meer.

Dan is er maar één ding nodig: lef.

🎶 Laat je inspireren door Karin’s nummer: LEF 🎶

Uit het interview

´´Na het drama met mijn zus heb ik een burn-out gekregen. Tekstschrijver  Jurrian van Dongen schreef toen voor mij de tekst van het liedje ´Lef´. 

Iedere dag heb je opnieuw de keus:

ren je door of gooi je rigoureus

je bestaan overhoop

weg de onzin, het gejaag en het gedoe

heb je het lef dan is het nooit te laat

om te beseffen dat het zo niet gaat

reik niet naar de hemel, maar haal ‘m naar je toe

Waarom zou je altijd op je tenen lopen ?

dat houdt niemand vol, geloof dat maar van mij

bal je vuisten niet, maar hou je handen open

kijk in plaats van steeds omhoog een keer opzij

Iedere keer als ik deze tekst zong, merkte ik in de zaal dat mensen het herkende, en hoorde dit ook vaak terug. Je moet lef hebben om het dicht bij jezelf te zoeken. Mensen schreven mij dat ze na het horen van dit lied zich realiseerden dat ze iets anders moesten gaan doen. Dat ze niet gelukkig werden van wat ze nu deden. Soms ben je alleen maar aan het doen wat anderen van je verwachten. En dan blijf je bijvoorbeeld in Nederland wonen, terwijl je naar Spanje wil.

Soms heb je een tekst nodig van iemand anders om je te realiseren hoe je je voelt. Gooi je leven maar om als je je erin herkent. Blijf bij jezelf. Je moet niet wachten op de voorwaarden om gelukkig te worden, je moet accepteren dat het nu is wat het is. Als je wacht op die voorwaardes zit je in de wachtkamer van het geluk. ´Als ik een goede baan krijg, word ik gelukkig´. ´Als ik de juiste man vind dan ben ik gelukkig´.  ´Als ik veel geld heb, dan ben ik gelukkig´. Als, als, als….Maar als dat niet komt, wordt je dan nooit gelukkig? Dat kan toch niet waar zijn? Wat dat betreft sluit ik me bij het zenboeddhisme aan: het verleden kun je niet veranderen en op de toekomst heb je geen invloed, het ´nu´ is het enige wat er is. Dus koester wat je hebt en leef in het nu. ´´

Tip 2: Schrijf het van je af 

Het begon met het boek van Arthur Japin ‘Maar buiten is het feest’ wat gebaseerd is op mijn levensverhaal. Mijn incestverleden werd pas heel heftig toen het opgeschreven werd. Ik realiseerde me dat mijn verleden me veel meer gevormd heeft dan ik initieel toe wilde geven. Ik zag mijn vluchtgedrag, mensen aan het lachen te krijgen, om weg te vluchten van een zwaar onderwerp. Iets wat ik mezelf aangeleerd had als een manier van overleven, bescherming. Maar iedereen heeft zijn eigen beeld erbij als ik het over incest heb. En het boek van Arthur is nog steeds niet helemaal mijn verhaal. Want Arthur schreef een roman gebaseerd op mijn verhaal, hij heeft daarmee zijn eigen draai eraan gegeven.

Daardoor realiseerde ik me dat ik, als ik echt de waarheid wilde vertellen, een eigen boek moest schrijven. Dat werd mijn ‘ware verhaal’. Daarin staat veel meer in hoe kwetsbaar ik was en hoe bang ik was toen het gebeurde. Ik wilde de mechaniek van het kind laten zien. Sex is helemaal niets als je 7 bent en als een stiefvader zegt dat je iets moet doen dan heb je geen idee. Wat voor hem heel duidelijk sex was, was dat niet voor mij. Als je vraagt; wil je een ijsje, dan weet je wat het is, maar als je vraagt wil je sex, dan heb je geen idee. Als je verkracht wordt, merk je wel dat het niet fijn is. Maar de volwassene is de autoriteit en die zal wel gelijk hebben, dus je denkt dat het aan jezelf ligt. Dus het hele concept is totaal verwarrend. 

En als je tegen die volwassen dan zegt dat je het niet wilt, maar hij doet het toch, is je ´nee´ niets waard. Je raakt je natuurlijke reacties langzaam maar zeker kwijt, je vertrouwt niet meer op je intuïtie. Ik heb me dat nooit gerealiseerd totdat ik het opschreef. En door mijn verhaal op te schrijven en te vertellen, herkennen anderen zich erin. Dat kan heel steunend zijn, weten dat je niet de enige bent die zoiets heeft meegemaakt. 

Ik weet dat het een heftig boek is, maar alles wat er in staat is waar. Toen ik in het ziekenhuis lag na mijn knieoperatie voelde ik me weer hetzelfde: ik zat vast. Ik voelde me afhankelijk van de mensen om mij heen, de dokter en de zusters. Toen er in de nacht een zuster aan mijn bed stond, schrok ik enorm. Ik realiseerde me dat die pijn van vroeger er gewoon nog was. Die angst dat het weer gebeurde zat nog in mijn lijf en hoofd. Ik dacht:  ‘dit moet ik een keer van me afschrijven, want anders blijft het me de rest van mijn leven najagen´. 

Het eerste kunstwerk dat ik ooit gekocht heb, is van Ans Markus. Die prachtig geschilderde vrouwen in windsels. Het was alsof ik naar mezelf keek. Ik wist toen ook al, die wikkels moeten er een keer af, het verhaal moet eruit. Ik vond het zo mooi.

Door te schrijven, verwerk je.

Over wat je meemaakt (zowel gebeurtenissen uit je vroegere jeugd, maar ook recente gebeurtenissen), kun je schrijven. Door te schrijven, verwerk je, geeft Karin aan. Karin schreef haar verhaal in boekvorm, zodat anderen het kunnen lezen, maar ook als niemand behalve jijzelf ziet wat te schrijft, kan het helend zijn. 

Schrijven kan je ook op nieuwe ideeen brengen en nieuwe inzichten geven. Het kan je helpen je emoties te verwerken en geeft je inzicht in jezelf. 

Daarnaast zijn er ook lichamelijke positieve gevolgen van schrijven, zo toont een onderzoek van de Cambridge University Press.

Dit onderzoek vindt aanwijzingen dat schrijven over traumatische gebeurtenissen ook daadwerkelijk je gezondheid verbeteren. Het vermindert stress, maar ook je immuunsysteem wordt sterker en je bloeddruk wordt lager. 

Wil je beginnen met schrijven? Hieronder een aantal tips:

- Zet een timer (bij voorbeeld 15 minuten) en schrijf in die tijd alle gedachtes op die zich aandienen. Er hoeft geen rode draad in te zitten, maar gewoon dat wat je te binnen schiet. Van hoe druk het was in de supermarkt tot die vervelende collega waar je maar niet vanaf kwam tot het dagdromen over die leuke buurman of -vrouw.

- Probeer eens een dagboek: schrijf per dag op wat je bezighield. Dit kan in een paar zinnen of zelfs woorden, of uitgebreider. Als je dit langere tijd doet, kun je door terug te lezen patronen herkennen die je normaal niet op zouden vallen. 

Ook heb je invuldagboeken, welke je dagelijks een vraag over die dag geven om te beantwoorden. 

- Schrijf aan de hand van een aantal vragen, bij voorbeeld via 20 journal vragen voor meer bewustwording - BrainBalance Instituut 

- Volg een schrijfcursus. Op platforms zoals Wil jij een boek schrijven? Schrijven Online helpt je op weg! kun je tips en tools vinden om je op weg te helpen. 

- Ga op een schrijfretraite. Deze bestaan zowel begeleid als niet begeleid. 

Succes! En weet: je kunt het niet ‘fout’ doen, schrijven is jouw proces!

Tip 3: Sch... 

Over 1 week